اقبا ل لاهو ری

اقبال لاهوری » زبور عجم

به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد غم دل نگفته بهتر همه کس جگر ندارد چه حرم چه دیر هر جا سخنی ز آشنائی مگر اینکه کس ز راز من و تو خبر ندارد چه ندیدنی است اینجا که شرر جهان ما را نفسی نگاه دارد، نفسی دگر ندارد تو ز راه دیدهٔ ما به ضمیر ما گذشتی مگر آنچنان گذشتی که نگه خبر ندارد کس ازین نگین شناسان نگذشت بر نگینم بتو می سپارم او را که جهان نظر ندارد قدح خرد فروزی که فرنگ داد ما را همه آفتاب لیکن اثر سحر ندارد ’شاخ نهال سدره ئی خار و خس چمن مشو» اقبال لاهوری » زبور عجم ’شاخ نهال سدره ئی خار و خس چمن مشو» «منکر او اگر شدی منکر خویشتن مشو» دو عالم را توان دیدن بمینائی که من دارم اقبال لاهوری » زبور عجم دو عالم را توان دیدن بمینائی که من دارم کجا چشمی که بیند آن تماشائی که من دارم دگر دیوانه ئی آید که در شهر افکند هوئی دو صد هنگامهٔ خیزد ز سودائی که من دارم مخور نادان غم از تاریکی شبها که میآید که چون انجم درخشد داغ سیمائی که من دارم ندیم خویش میسازی مرا لیکن از آن ترسم نداری تاب آن آشوب و غوغائی که من دارم بر خیز که آدم را هنگام نمود آمد اقبال لاهوری » زبور عجم بر خیز که آدم را هنگام نمود آمد این مشت غباری را انجم به سجود آمد آن راز که پوشیده در سینهٔ هستی بود از شوخی آب و گل در گفت و شنود آمد درون لاله گذر چون صبا توانی کرد اقبال لاهوری » زبور عجم درون لاله گذر چون صبا توانی کرد بیک نفس گره غنچه وا توانی کرد حیات چیست جهان را اسیر جان کردن تو خود اسیر جهانی کجا توانی کرد مقدر است که مسجود مهر و مه باشی ولی هنوز ندانی چها توانی کرد اگر ز میکدهٔ من پیاله ئی گیری ز مشت خاک جهانی بپا توانی کرد چسان به سینه چراغی فروختی اقبال به خویش آنچه توانی به ما توانی کرد اگر به بحر محبت کرانه می خواهی اقبال لاهوری » زبور عجم اگر به بحر محبت کرانه می خواهی هزار شعله دهی یک زبانه میخواهی مرا ز لذت پرواز آشنا کردند تو در فضای چمن آشیانه میخواهی یکی به دامن مردان آشنا آویز ز یار اگر نگه محرمانه می خواهی جنون نداری و هوئی فکنده ئی در شهر سبو شکستی و بزم شبانه می خواهی تو هم به عشوه گری کوش و دلبری آموز اگر ز ما غزل عاشقانه می خواهی چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش اقبال لاهوری » زبور عجم چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش ترا که گفت که بنشین و پا بدامان کش بقصد صید پلنگ از چمن سرا برخیز بکوه رخت گشا خیمه در بیابان کش به مهر و ماه کمند گلو فشار انداز ستاره ر از فلک گیر و در گریبان کش گرفتم اینکه شراب خودی بسی تلخ است بدرد خویش نگر زهر ما بدرمان کش با نشئه درویشی در ساز و دمادم زن اقبال لاهوری » زبور عجم با نشئه درویشی در ساز و دمادم زن چون پخته شوی خود را بر سلطنت جم زن گفتند جهان ما آیا بتو می سازد گفتم که نمی سازد گفتند که برهم زن در میکده ها دیدم شایسته حریفی نیست با رستم دستان زن با مغبچه ها کم زن ای لاله صحرائی تنها نتوانی سوخت این داغ جگر تابی بر سینه آدم زن تو سوز درون او ، تو گرمی خون او باور نکنی چاکی در پیکر عالم زن عقل است چراغ تو در راهگذاری نه عشق است ایاغ تو با بندهٔ محرم زن لخت دل پر خونی از دیده فرو ریزم لعلی ز بدخشانم بردار و بخاتم زن